Een verslagje van ons bezoek aan het fotomuseum van Antwerpen.
Er waren 5 expo’s te bezichtigen
DE KEUZE VAN DE FOMU FRIENDS
De FOMU friends kiezen hun favoriete straatfoto’s uit de FOMU collectie. Per decennium, van 1850 tot en met 2010, selecteren ze één foto. De selectie gunt je een blik op de veelzijdige en uitgebreide collectie van het FOMU.
33 DAYS OF .TIFF
Elk jaar selecteert het FOMU tien kunstenaars voor .tiff. Dit magazine is uitgegroeid tot een internationaal platform waarmee het FOMU ruimte geeft aan opkomend Belgisch talent. In deze tentoonstelling kan je recent werk van de fotografen uit de lichting van .tiff 2019 bekijken.
MARTINE FRANCK
Martine Franck (BE 1938 – 2012) heeft een vrijgevochten geest. Ze beschouwt de camera als een hulpmiddel om stelling te nemen in de wereld. Met haar empathische oog voert ze een strijd voor vrouwen, ouderen, vluchtelingen en gemeenschappen die vergeten dreigen te worden. Snelheid is niet aan haar besteed, ze neemt haar tijd om een respectvolle relatie uit te bouwen met haar onderwerp. Zo creëert ze een unieke fotografische taal, met sterke composities, scherpe observaties en een grote levensvreugde.
Martine Franck was nauw betrokken bij de uitwerking van deze overzichtstentoonstelling: net voor haar overlijden, koos ze de beelden die volgens haar niet mochten vergeten worden. Het FOMU brengt het werk van Martine Franck (lid van fotoagentschap Magnum sinds 1938) naar haar geboortestad. De tentoonstelling is samengesteld door de Foundation Henri Cartier-Bresson in Parijs en het Musée de l’Elysée in Lausanne, met Agnès Sire als curator.
LYNNE COHEN
Lynne Cohen (CA, 1944 – 2014) overlijdt in 2014 in Montreal, Canada. Ze laat een bijzonder samenhangend oeuvre en archief na. Gedurende meer dan vier decennia fotografeert ze uitsluitend interieurs. Aanvankelijk ruimtes zoals woonkamers, feestzalen en schoonheidssalons, later steeds meer politiek geladen locaties zoals militaire installaties en laboratoria. Ieder beeld gaat gepaard met een licht absurde en surrealistische ondertoon, waarin de menselijke obsessie met controle en begrip centraal komt te staan.
Al van in het begin voelt Cohen zich meer aangetrokken tot de dadaïstische wereld van Marcel Duchamp en de ‘readymade’ dan tot de fotografie van bijvoorbeeld Henri Cartier-Bresson. In deze tentoonstelling plaatsen ze haar werk dan ook binnen een context van gelijkgestemde kunstenaars zoals bijvoorbeeld Guillaume Bijl of Thomas Demand. Allen vertrekken ze van de vraagstelling: wat gebeurt er als je iets alledaags is een nieuwe context plaatst ? Ook cohens interieurs kan je objets trouvés beschouwen.
Haar foto’s zijn geen eenvoudige documenten. Ja, het zijn pure registraties van de werkelijkheid, gemaakt met een technische camera en vanuit een ogenschijnlijk neutraal standpunt. Maar voor de aandachtige kijker zitten ze vol aanwijzingen en contradicties.
